"Goede manieren vallen niet op, het ontbreken ervan wel."

Echt gebeurd

Bij een keurige bank stapt een al even keurig echtpaar binnen. Zij hebben een afspraak gemaakt om te praten over de effectenportefeuille die zij hebben geërfd. Het echtpaar heeft van tevoren hun gegevens opgestuurd en ruim op tijd melden zij zich bij de balie van betreffende bank. “Wij hebben een afspraak met de heer ... “ “Een ogenblikje, ik zal zeggen dat U er bent, als U even plaats neemt...” Inderdaad, een van hen kan gewoon in een stoel plaatsnemen, de ander echter kan niet anders dan zich verschansen in de palm.
Tien minuten te laat meldt de accountmanager zich alsof er niets aan de hand is. Hij stelt zich voor en verzoekt het echtpaar mee te lopen naar de spreekkamer. Daar aangekomen vraagt hij wat ze willen drinken en vertrekt met gezwinde spoed, het echtpaar achterlatend met de jassen aan en staand in de deuropening. Even later verschijnt hij weer met de koffie, die hij het nog steeds staande echtpaar aanreikt. “Gaat U zitten, uw jas, we hebben hier geen kapstokken, leg daar maar neer. Waar kwam U ook al weer voor?” “We hebben een afspraak gemaakt om te praten over onze effectenportefeuille...” “Aha, mag ik even wat gegevens noteren..." "Eh, die hebben we U al opgestuurd.” “Ja ja, dan moet ik die even opzoeken.” Voordat de klant beseft wat er gebeurt, is de accountmanager alweer vertrokken en kijkt het echtpaar elkaar vertwijfeld aan. “Is dit nou die goede bank die kwaliteit biedt?” Maar daar komt de bankman alweer aan met onder z’n arm inderdaad wat papieren, die hij kennelijk ergens uit de stapel 'nog te lezen' heeft opgediept. Hij stelt nog wat vragen. De antwoorden noteert hij met een afgekloven pen op een blocnote met een afgescheurde rand. En als hij niet schrijft frunnikt hij voortdurend aan zijn nagelriemen.
Vijf uur: einde gesprek. Het kantoor is inmiddels helemaal leeg. Geen mens te bekennen. Waar zijn de sleutels van de voordeur? Eindelijk gevonden. Eerst de ene deur. “Ja, ik haal het net om die met een voet open te houden terwijl ik de andere deur ontgrendel.” Het echtpaar verlaat de bank terwijl de accountmanager letterlijk in spagaat aan hun voeten ligt. Nog twee gesprekken volgen en dan stuurt de bank een formulier om in te vullen. Weer diezelfde vragen. “We zoeken een andere bank.” besluit het echtpaar. De keurige bank laat niets meer van zich horen.